EL UNIVERSO QUE EL VERSO RESUCITÓ

EL UNIVERSO QUE EL VERSO RESUCITÓ

lunes, 14 de noviembre de 2011

Ejercicio 3: Retrato femenino


En la fotografía podemos observar a una joven de tez pálida, pelo ondulado, ojos hundidos y ojeras profundas. Su nariz está desacompasada en comparación con las facciones de la cara, es demasiado grande.
Sus finos labios hacen que sean descubiertos sus pequeños dientes de leche, típicos de una niña.
El conjunto en general, delata que es una niña, al igual que su posición corporal y su inocente mirada. El vestido que lleva puesto, junto con el reloj, parece de primera comunión. Por lo tanto, se puede deducir que esta chica es pura, bondadosa y noble. 


martes, 8 de noviembre de 2011

Descripción de un objeto.





Descripción Formal.

Este objeto se hace llamar armario. Está formado por cuatro puertas y un cajón. Estos se pueden abrir gracias a una pequeña pieza de hierro cuidadosamente decorada y con una forma característica. Cumple la función de almacenar ropa u otros objetos. Cada puerta está decorada con un estilo antiguo característico de una época antigua.
El material utilizado es la madera rústica. Es de color marrón oscuro con unos acabados perfectos y brillantes gracias al barniz. Cada una de las piezas está perfectamente unida gracias a las bisagras, las cuales están acabadas impoluta y brillantemente barnizadas.
Finalmente, el armario reposa sobre una base firme y sólida, la cual está escalonada.


Descripción Literaria.


Venid y adentraos en este agujero negro herméticamente cerrado con cuatro maderas, venid. Voy a curaros en salud, enseñándoos un armario muy peculiar, así sabréis realmente qué seres habitan aquí dentro.
Todo es un desorden, hay zapatos de pies izquierdos cuya pareja desapareció hace ya tiempo. Tiene fuera madera reforzada con unas bisagras indestructibles, acompañadas de unos objetos pesados de hierro en las puertas para que no se escape nada, supongo.
Y.. ¿Qué me decís sobre ese horrible acabado tan brillante? No importa la apariencia física, si no interna. Os he descrito el tipo de armario adolescente, uno entre tantos, hay infinita variedad.

miércoles, 12 de octubre de 2011

Comunicando





Dos jóvenes (Emisores), que no utilizan ningún tipo de código escrito, ya que nosotros utilizamos la visualización (Canal) para saber lo que nos retransmite la fotografía. La fotografía (Soporte) es impactante, y llama la atención a la gente que la observa (Receptores). Hay una pareja intentando traspasar el muro para ver lo que hay detrás de él, los tiempos difíciles en esa época la caracterizan. (Contexto) Por eso la intención de la fotografía es mostrarnos los malos tiempos en esos momentos (Expresiva o Emotiva).

Podemos ver también, como las personas que vivieron esos duros momentos, no se conformaban con acatar las órdenes de los socialistas Republicanos Democráticos Alemanes – RDA (Deutsche Demokratische Republik – DDR), ya que podemos observar en lo alto del muro, una gran alambrada. Vemos también a esas dos personas que no se conforman con estar en su lado del muro, si no que quieren infringir las leyes y contemplar lo que hay más allá y que hay detrás de éste.

Podemos contextualizar que se trata del Muro de Berlín construido en el año 1975, tenía una altura de 3,6 m y estaba formado por 45.000 secciones independientes de 1,5 m de longitud. Además, la frontera estaba protegida por una valla de tela metálica, cables de alarma, trincheras para evitar el paso de vehículos, una cerca de alambre de púas, más de 300 torres de vigilancia y treinta búnkers. Finalmente el Muro de Berlín cayó en la noche del jueves, 9 de Noviembre de 1989, al viernes, 10 de Noviembre de 1989, 28 años después de su construcción. En cuanto a la tipología a la que pertenece este ejemplo, se trata de una fotografía dramática. Por el momento y afortunadamentemente, los hechos de esta fotografía no ocurren en estos momentos.

martes, 4 de octubre de 2011

Quina imatge tinc de mi com a escriptora?

A mi m'agrada escriure. Perè el que menys és quan hi ha algún moment que no estic inspirada, i contrariament, el que més m'agrada es quan sí estic inspirada. 
Acostumo a no escriure gaire, ja que normalment, -la veritat- no escric molt bé, però no es pas perque no m'agradi escriure. Escric -quan ho faig- normalment per treure tots aquells sentiments que porto dins, per aixó quan ho faig estic en un moment de plenitud màxima de sensacions i sentiments. Per aixó la majoria de textos que escric són de caràcter sentimental.
Treballo normalment amb música de fons, peró amb música tranquil·la no pas moguda. Quan escric no acostumo a pensar avans sobre que escriuré ni tan sols faig esborranys, pero al tornar-lo a llegir si veig que alguna frase no te sentit o es pot modificar, ho faig. A l'hora de escriure d'equipament utilitzo el que tingui més a prop ja sigui ordinador o paper i bolígraf.
Crec que potser els meus escrits podríen millorar si jo llegís més i així intentès imitar a alguns autors, potser aniría millor. A l'hora  d'escriure em sento desfogada i sento una pau i una tranquil·litat, com si no hagués res més de dir a ningú perque ja m'he quedat tota panxa. L'única vegada que vaig publicar un text mes, va agradar, pero no crec que publiqui cap més de moment. Normalment jo, escric en castellà i porto el tema d'ortografía bastant bé i no acostumo a fer faltes, peró quan escric en català  acabo una mica amoïnada, ja que faig moltes faltes i no m'agrada gens. A mi m'agrada llegir, pero no acostumo gaire ja que es costa molt que un llibre m'agradi de veritat i m'enganxi. Per aixó si un llibre m'agrada el llegeixo bastant ràpid, peró entenent tot el llibre.

viernes, 16 de septiembre de 2011

CARTA DE INTENCIONES

Siempre intento inspirarme con una buena música y una buena vibración, pero el resultado no es muy positivo. Me encantaría saber escribir correctamente, por eso y por ayudar a reforzar mi lengua me he cogido materia de lenguas. Espero que a final de curso no necesite siquiera una buena canción ni el momento adecuado, simplemente cuando me apetezca escribir que no me importe el dónde y el cuando y que además el resultado sea positivo y no me decepcione.  Para ello tendré que poner de mi parte, pero espero que salga por defecto mi parte poética. Me llamo Carla Menéndez tengo diecisiete años, ilusión y he escrito esta carta sin música.